Κάποτε θα γινόταν...

Όλα επιβεβαιώνουν πως βρισκόμαστε στην τελική ευθεία για την έκρηξη των αγροτικών -και όχι μόνο- προβλημάτων της χώρας. Όλες πλέον οι επιχειρήσεις που συνδέονται με τον πρωτογενή τομέα, αντιμετωπίζουν προβλήματα που δεν τους επιτρέπουν να ανταπεξέλθουν ούτε στις βραχυπρόθεσμες ανάγκες τους, πολύ δε περισσότερο να κάνουν σκέψεις για αναπτυξιακές επενδύσεις.

Το εύρος και η πολυπλοκότητα των προβλημάτων είναι τέτοια που αγγίζουν από τον πιο μικρό αγρότη, μέχρι τη μεγαλύτερη μεταποιητική ή εμπορική επιχείρηση.

Υψηλό κόστος παραγωγής, μειωμένες εμπορικές δραστηριότητες, υποβαθμισμένες ποιότητες, ανυπαρξία στρατηγικού μάρκετινγκ, ανύπαρκτη ενημέρωση, έλλειψη ίδιων κεφαλαίων για χρηματοδότηση νέων επενδύσεων, δυσκίνητο έως εχθρικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, ασυνέπεια της Δημόσιας Διοίκησης και έλλειψη εξειδικευμένου και έμπειρου ανθρώπινου δυναμικού, είναι τα κύρια προβλήματα που διαπιστώνονται.

Και πάνω απ’ όλα αυτά, το σημαντικότερο ίσως όλων των προβλημάτων την παρούσα στιγμή, η έλλειψη όρεξης για δουλειά.

Στην αρχή αυτό μοιάζει αδιανόητο. Στη κορύφωση της κρίσης γιατί οι αγρότες, αντί να εντείνουν τις προσπάθειές τους, οπισθοχωρούν;

Γιατί κανένας δε δουλεύει στην ύπαιθρο;

Γιατί οι νέοι είναι στις καφετέριες;

Γιατί στα χωράφια έμειναν μόνο αλλοδαποί;

Γιατί οι αγρότες μόλις ακούσουν για συνεταιρισμούς, ομάδες παραγωγών, επενδύσεις, πιστοποίηση, προγράμματα, ανάπτυξη και τα σχετικά, φεύγουν μακριά;

Μια προσεκτικότερη ματιά στα αίτια αυτής της συμπεριφοράς, δικαιολογεί και ξεκαθαρίζει την κατάσταση.

Οι αγρότες κουράστηκαν, χρόνια τώρα, να ακούνε τα ίδια και τα ίδια.

Κουράστηκαν τον εμπαιγμό και την κοροϊδία από το σύστημα και τώρα εκδικούνται. Η αντίδραση αυτή είναι παρορμητική, αλλά απόλυτα δικαιολογημένη και φυσική.

Είναι σαν να λένε στο σύστημα: «Μας τάξατε λαγούς με πετραχήλια και δεν κάνατε τίποτα. Σας πιστέψαμε. Περιμέναμε τα έργα σας. Τους γεωπόνους στο χωράφι. Τις αναδιαρθρώσεις των καλλιεργειών. Την εκπαίδευση. Τα ινστιτούτα. Την έρευνα. Τα αρδευτικά έργα.

Μας εμπαίξατε. Μας διαλύσατε. Μας ξεφτιλίσατε. Μας κάνατε ζητιάνους. Δεν αντέχουμε άλλο. Δε γουστάρουμε άλλο να δουλέψουμε.

Αντέχουμε τη φτώχια. Εσείς την αντέχετε;»

Έτσι λοιπόν, το σύστημα, βρίσκεται τώρα πια αντιμέτωπο με τις συνέπειες της λειτουργίας του. Είμαι περίεργο να δω τι θα κάνει. Τι θα τάξει πια; Σε ποιους;